Red riding 2: 1980

Na de overweldigende impact van Red Riding 1 leek dit tweede deel van de trilogie een beetje flets. Dat was in zekere zin maar goed ook, want op nieuwe martelscenes zat ik niet te wachten. De hoofdrolspeler van "1980" sterft tenminste clean en pijnloos aan een goed gemikt pistoolschot in zijn voorhoofd.

Peter Hunter heeft terecht geen goed gevoel over de zaak.

Het plot was (nog) ondoorzichtiger dan dat van "1974".  Niettemin, ondanks de verwarring en het puzzelwerk: toch een goed verteld verhaal met subtiel acteerwerk. Het gaat opnieuw over de corruptie in het politiecorps van Yorkshire. Rechercheur Hunter leidt een intern onderzoek en graaft steeds dieper totdat hij stuit op de onverkwikkelijkheden uit 1974 rond Eddie. Ook het tijdsbeeld is weer doordringend aanwezig, in de vorm van een kille en naargeestige 1980-sfeer.


"Red Riding 2: 1980" werd geregisseerd door James Marsh. Channel 4 zond de film uit op 12 maart 2009. Ik zag hem thuis op de bank, op 22 januari 2011.

Red riding: 1974

Deze film liet mij rauw en omver gekegeld achter. Maar wat is hij goed. Eddie is een jonge, ambitieuze misdaadjournalist. De kijker (althans deze kijker) is op zijn hand als hij worstelt met cynische hoofdredacteuren en zwijgzame politiechefs. Ondertussen heeft hij hier en daar een flirt met vrouwen die wel of niet met zijn journalistenwerk te maken hebben. Dit eerste segment van de film voelt aanvankelijk rauw en realistisch genoeg, maar in retrospectief lijkt het onschuldig op het onwerkelijke af. Toch hadden we het kunnen weten: de film opent immers met een flashforwardbeeld van Eddie’s bloedende gezicht terwijl hij desperado tegen een auto leunt, pistool in de hand. 

Eddie als bebloede desperado

De omslag begint als Eddie door twee politieagenten te grazen wordt genomen in een parkeergarage. Ze slaan de autodeur dicht met zijn hand ertussen. Maar dat is nog niets bij de gruwelijkheid die we later te verstouwen krijgen, wanneer een naakte Eddie met een zak over zijn hoofd door vergelijkbare politieagenten volledig wordt afgebroken. Misschien is dit realistisch: het schijnt dat Engeland in 1974 zo bang was voor de IRA dat het politiekorps de vrije hand werd verleend. Ik zeg dit omdat ik vanaf een bepaalde graad aan gruwelijkheid behoefte heb aan legitimatie: ik word liever niet op puur fictionele gronden gechoqueerd. Maar belangrijker nog: blijft de film in balans of doet de akeligheid hem kapseizen in de richting van sensationalisme? Mijn antwoord is aarzelend positief. Ik walgde na afloop, maar geloofde de film nog steeds. En misschien zit er ook poetic justice in. Eddie wordt weliswaar kapotgemaakt, maar hij slaat eerst terug (met het pistool uit de flashforward) en neemt vervolgens zijn congé middels suicide by cop. Dit alles in onnadrukkelijk mooie beelden, met een effectieve en goed ingepaste soundtrack, terwijl de acteurs geweldig naturel en subtiel spelen en de dialoogschrijver zeer in vorm was.

Red Riding 1974 (eigenlijk: "Red Riding in the Year of our Lord 1974") werd in 2009 door Channel 4 uitgezonden en kwam in 2010 uit in Amerikaanse bioscopen. Tony Grisoni schreef het scenario en Julian Jarrold deed de regie. De film is het eerste deel van de Red Riding Trilogy en gebaseerd op de boeken van David Peace. Ik zag hem op 14 januari 2011, thuis op de bank.