Riot Acts

Indie/folk-duo Coyote Grace

De man op de foto is een transman: hij werd geboren als vrouw. Zijn naam is Joe Stevens en samen met Ingrid Elizabeth vormt hij het indie/folk-bandje Coyote Grace.

Coyote Grace is een van de bands in de muziekdocumentaire Riot Acts: over zangers en zangeressen die "om" gingen. Deze mensen hadden een extra obstakel bij het nemen van de beslissing: hoe zou hun stem worden?

Joe vertelt dat hij al zijn liedjes moest omschrijven naar een lagere toonsoort. De dames van Lipstick Conspiracy leven nuchter maar ook een beetje verdrietig met hun vrouwelijke uiterlijk en hun helaas gelijk gebleven baritonstemmen.

Ik zag de film tijdens het Midzomergrachtfestival te Utrecht.

Regretters

Michael (links) en Orlando (rechts)

Mannen die vrouw worden en vrouwen die man worden: meestal zijn ze blij met hun nieuwe leven. Zo niet Orlando en Michael, als man geboren, getransformeerd tot vrouw, maar later weer bekeerd tot het manzijn.





Deze film oordeelt niet, maar geeft Orlando en Michael de gelegenheid om hun verhaal zó te vertellen dat de kijker met hen meeleeft. We horen over hun jeugd, over relaties, over de taktieken om vrouwelijk over te komen. Het zijn twee hartverscheurende verhalen en het is vooral de charmante levenswijsheid van Orlando die het allemaal draaglijk maakt.

Ik zag de film tijdens Transcreen: het transgenderfilmfestival van Amsterdam.

Game of Thrones season 1

Jon kijkt gelaten toe hoe Bran mist.

Als het tweede seizoen morgen zou beginnen: ik zou er € 100 voor overhebben. Een indrukwekkend epos over politieke en persoonlijke krachtenvelden. Er vloeit veel bloed, maar de kracht van het verhaal overheerst toch de sensatie.

Tomboy

Laure gaat een zomer lang voor Mikael door.

Oh: prachtig, prachtig, prachtig. De acteurs zijn niet van echte mensen te onderscheiden en het verhaal wordt geconcentreerd en subtiel verteld. Dit alles in beelden die op een onnadrukkelijke manier toch erg mooi zijn. Het einde trof mij en mijn medekijkers als een mokerslag.

Gezien in The Movies te Amsterdam.

Melancholia

De eerste vijf minuten waren veelbelovend: vreemde, stille, trage, maar toch sprekende verbeeldingen van wanhoop. Daarna: kijkertje pesten. Enerzijds een paar naturelle scenes met sociaal ongemak, die tonen dat Lars von Trier een uitstekende filmmaker zou zijn, als hij zou willen. 

 

Kirsten Dunst komt niet vooruit tijdens de bloedstollende opening van Melancholia.

Anderzijds lukrake momenten van wreedheid en autisme, die misschien het levensgevoel van de regisseur in zich dragen, maar die in mijn ogen diepte missen, omdat ze niet zijn ingebed in het verhaal, omdat er niet subtiel op gevarieerd wordt, omdat er geen ambigue reeks aan interpretatiemogelijkheden wordt aangeboden.

Gezien in Kriterion te Amsterdam.

True Blood season 4

Een onschuldige versie van Eric Northman

De eerste afleveringen waren me te vol: te veel verhaallijnen, rommelig, te weinig uitdieping. Dat trok later bij.

Grote attractie van dit seizoen: een onschuldige versie van Eric, die zijn geheugen verliest en zich schattig aanhankelijk aan Sookie bindt.