Melancholia

De eerste vijf minuten waren veelbelovend: vreemde, stille, trage, maar toch sprekende verbeeldingen van wanhoop. Daarna: kijkertje pesten. Enerzijds een paar naturelle scenes met sociaal ongemak, die tonen dat Lars von Trier een uitstekende filmmaker zou zijn, als hij zou willen. 

 

Kirsten Dunst komt niet vooruit tijdens de bloedstollende opening van Melancholia.

Anderzijds lukrake momenten van wreedheid en autisme, die misschien het levensgevoel van de regisseur in zich dragen, maar die in mijn ogen diepte missen, omdat ze niet zijn ingebed in het verhaal, omdat er niet subtiel op gevarieerd wordt, omdat er geen ambigue reeks aan interpretatiemogelijkheden wordt aangeboden.

Gezien in Kriterion te Amsterdam.