A Seperation

Simin en Nader vragen een scheiding aan.

Iraans rechtbankdrama, winnaar van een golden globe èn een gouden beer in 2011. Nader huurt een vrouw in om overdag op zijn dementerende vader te passen. Dat doet ze niet goed, de vader overlijdt bijna en een woedende Nader werkt haar enigszins hardhandig de deur uit. De volgende dag wordt hij aangeklaagd, want de vrouw blijkt zwanger te zijn geweest en heeft inmiddels een miskraam gehad. Is Nader schuldig? Wist hij van de zwangerschap? Verzwijgt de vrouw de echte oorzaak van haar miskraam? Waartoe is de driftige echtgenoot van de vrouw in staat? Bedreigt hij Naders dochter? Op de achtergrond speelt de relatie tussen Nader en zijn vrouw Simin, die wil scheiden en bij haar ouders is ingetrokken. Ondanks alle verhitte emoties - thuis en in de rechtbank - bewaart de regisseur een prettige distantie: het is een zedenschets, maar de filmmaker geeft zelf geen moreel oordeel. De film houdt mooi het midden tussen drama, documentaire en juridische puzzel.

True Grit

Hailee Steinfeld als Mattie Ross, het dappere meisje

Ik zag deze film begin 2011 en spotte hem onlangs op sommige eindejaarslijstjes. Het is een goed gemaakte en vermakelijke western over een meisje dat achter de moordenaar van haar vader aanzit. Het plot is prima en de dialogen zijn hilarisch met een grimmige ondertoon: helemaal des Coens. Wat ik ook typisch Coen vind is de hint van oppervlakkigheid. Het dappere meisje is tegelijk schattig en larger than life. Haar ingehuurde helper bekeert zich van onverschillige egoïst tot loyale goedzak, wat wel een beetje sentimenteel is.

50/50

Bij de psych

Mooie film! De aarzelende journalist Adam hoort dat hij kanker heeft en onderwerpt zich aan chemotherapie en operatie. Ondertussen blijkt zijn mooie, pretentieuze, vervelende vriendin absoluut geen steun, maar zijn brallende buddy Kyle des te meer. Ze scheren samen het hoofd van Adam kaal, als opstapje naar de chemo. Een van de grappigste scenes is de triomfantelijke woordenstroom van Kyle als hij de vervelende vriendin op overspel betrapt (ha! I nailed you! etc). Nog grappiger zijn de scenes bij de therapeut, die lief en onervaren is en onzeker tast rond Adams milde cynisme. Deze film is geroemd om de luchtige manier waarop een zwaar onderwerp wordt verbeeld - en dat is terecht. Luchtig betekent in dit geval niet oppervlakkig, maar vrolijk, wrang en wijs.

Tree of Life

Poëtische en aangrijpende film over een gezin met een tirannieke, maar toch niet alleen maar onaangename vader. Sommigen vinden deze film traag, maar het ritme van de beelden is dat niet en de emotionele intensiteit geeft het verhaal voortdurend belang. Anderen zeggen dat ze deze film niet begrijpen, maar daar snap ik niets van, de lijn van het verhaal is heel duidelijk.

Vader is van huis...

Op 19-jarige leeftijd overlijdt de middelste zoon uit een gezin met drie zoons. Het grootste deel van de film beslaat de terugblik uit het heden van de oudste zoon op de tijd dat hij een jaar of twaalf was. Het gaat om verbondenheid en verwijdering, een voortdurende dans van interactie en emotie. De beelden uit het gezin, die soms schrijnend zijn, worden afgewisseld met natuurbeelden die suggereren dat de schoonheid van de schepping ons optilt uit de pijn en zinloosheid van het bestaan. Erg indringend vond ik de relatie tussen de twee oudste broertjes. Als de vader naarder wordt, en de oudste zoon de pubertijd nadert, krijgt die laatste zelf ook naardere trekjes, die hij soms botviert op zijn broertje. Hij doet de jongen pijn, maar probeert het ook goed te maken. Het slot van de film is een verbeelding van het verlangen dat het allemaal goed komt: iedereen bij elkaar, verbonden en gelukkig. Je kan het opvatten als een beeld van de hemel, maar voor mijzelf was het meer een metafoor voor een emotie.