Tree of Life

Poëtische en aangrijpende film over een gezin met een tirannieke, maar toch niet alleen maar onaangename vader. Sommigen vinden deze film traag, maar het ritme van de beelden is dat niet en de emotionele intensiteit geeft het verhaal voortdurend belang. Anderen zeggen dat ze deze film niet begrijpen, maar daar snap ik niets van, de lijn van het verhaal is heel duidelijk.

Vader is van huis...

Op 19-jarige leeftijd overlijdt de middelste zoon uit een gezin met drie zoons. Het grootste deel van de film beslaat de terugblik uit het heden van de oudste zoon op de tijd dat hij een jaar of twaalf was. Het gaat om verbondenheid en verwijdering, een voortdurende dans van interactie en emotie. De beelden uit het gezin, die soms schrijnend zijn, worden afgewisseld met natuurbeelden die suggereren dat de schoonheid van de schepping ons optilt uit de pijn en zinloosheid van het bestaan. Erg indringend vond ik de relatie tussen de twee oudste broertjes. Als de vader naarder wordt, en de oudste zoon de pubertijd nadert, krijgt die laatste zelf ook naardere trekjes, die hij soms botviert op zijn broertje. Hij doet de jongen pijn, maar probeert het ook goed te maken. Het slot van de film is een verbeelding van het verlangen dat het allemaal goed komt: iedereen bij elkaar, verbonden en gelukkig. Je kan het opvatten als een beeld van de hemel, maar voor mijzelf was het meer een metafoor voor een emotie.